Tylko jeden powód do dumy

To jest pierwsza wojna, która dzieje się tak blisko i w rezultacie dotyka nas bezpośrednio. Ponieważ z jednej strony na każdym kroku stykamy się z falą uchodźców liczoną w milionach, z drugiej strony mamy także świadomość, że Ukraińcy walczą nie tylko o swoją wolność.

Mąż pani Ani, która czasem pomaga mi w domowych obowiązkach, rzucił pracę na polskiej budowie i wrócił do Ukrainy, aby walczyć. W małym pokoiku pani Olesi, która od lat sprząta w domach sąsiadów, zatrzymała się jej mama i siostra z dziećmi, bo właśnie uciekły z Ukrainy. Julia, mieszkająca tymczasowo u koleżanki, sprzedaje własnoręcznie lepione pierogi i pielmieni, a jej siostra torty. Polski kurier, dostarczający paczki na naszej ulicy, pojedzie do Ukrainy walczyć, jak tylko skompletuje wojskowy ekwipunek. Ukraińskie dzieci chodzą do polskich szkół z naszymi dziećmi.

Pod naszym dachem mieszkał Daniel, niepełnosprawny chłopak z Kijowa. Uciekł z Ukrainy wkrótce po wkroczeniu putinowskich wojsk. Przez Lwów, Hrebenne i Lublin dotarł w końcu do Warszawy. Choć podróż trwała kilka dni, a po drodze Daniel zgubił swój paszport. Prawdopodobnie na peronie we Lwowie, gdzie był wprost niewyobrażalny ścisk. Za dużo ludzi, za mało miejsc na podróż do bezpiecznego świata. W Ukrainie została mama Daniela oraz 10-letnia siostra.

Daniel ostatecznie zdecydował się ruszyć dalej. Do Niemiec, gdzie czekała na niego dziewczyna i przyjaciele.

To przykłady jedynie z mojego otoczenia. Ty z pewnością masz podobne na wyciągnięcie ręki. Nie czytane na stronach gazet czy newsach w internecie, ale doświadczane osobiście. Zakasaliśmy rękawy i działamy. Choć czasem możemy czuć się nieco zmęczeni.

Stare chińskie przekleństwo brzmi: „obyś żył w ciekawych czasach”.

Putin, ty ch….

Bądźmy z siebie dumni.